Het idee voor het maken van een mooie fiets waar geen schroef te veel op zit, komt niet zomaar uit de lucht vallen. Graag leg ik uit hoe het allemaal begon.
In 2012 heb ik moeten besluiten om, na 10 jaar, mijn meubelwinkel en ontwerpstudio te sluiten. De omzet en verdiensten waren zo terug gelopen dat ons werk meer op een hobby was gaan lijken. En daar betaal je geen hypotheek van of koop je schoolboeken mee voor de kinderen. Het roer moest om en ging om. De volgende stap in mijn carrière werd een hele onverwachte. Gedreven door noodzaak en nieuwsgierigheid nam ik een baan aan op de dagbesteding van een organisatie die zich inzet voor een groep jonge volwassenen met een psychiatrische achtergrond.
Tijd anders besteden op dagbesteding
Het groepje mensen waarmee ik te maken kreeg, deed een groot appèl op mijn
vaderlijke instincten en vanuit die beleving begon ik de dagbesteding voor hen
vorm te geven. In plaats van dat ze hele dagen hangend achter een
computerscherm of koffiedrinkend en rokend doorbrachten, nam ik ze mee in mijn
belangstellingen. We maakten tijd voor sport en spel, bezoek aan musea, bos en
strand. We lazen kranten, deden klussen in huis of tuin en besteedden tijd aan
het onderhoud van hun fietsen.
Onderhoud van fiets was noodzaak
Dat laatste was een noodzaak. Beschikten deze mensen over een functionerende
fiets, dan waren ze in staat hun dagen efficiënt in te richten, op tijd op
afspraken te komen of niet te veel tijd kwijt te zijn aan zaken zoals (lopend)
boodschappen te doen. Geld voor reparatie was er niet en zelf een band plakken
of een ketting ‘erop leggen’ behoorde niet tot hun mogelijkheden. Was een fiets
stuk, dan werd deze zonder pardon ter plekke achter gelaten en begon de
voettocht weer.
Letterlijk werken aan toekomstdromen
Wat ik leerde van onze
activiteiten op de dagbesteding, is dat dit groepje mensen best bereid was om
zich in te zetten. En smerige klusjes werden niet geschuwd. Het was leuk om met
ze op pad en avontuur te gaan. Ze leken behoefte te hebben aan uitdagingen en
een andere vorm van begeleiden. Ze droomden allen van een toekomst waarin werk,
huiselijk geluk en vakanties de kern vormde. Met werk als basis voor deze
toekomst. Hoe herkenbaar!
Werk creëren
Met dit besef ben ik
gaan nadenken over werk in plaats van dagbesteding. En omdat banen voor deze
groep van mensen niet voor het oprapen liggen, moesten we zelf werk gaan
creëren. Iets gaan maken wat we zouden kunnen verkopen. En een
werknemer-werkgever relatie in plaats van een verplichte dagbesteding met een
begeleider.
Fiets om trots op te zijn
Vanuit mijn achtergrond gezien is het wellicht logisch dat ik als eerste aan
iets met meubelen dacht en aanvankelijk was er het idee om kastjes te gaan
maken van sloophout. Dit experiment heeft ongeveer een half uur geduurd en was
het duidelijk dat we iets zouden moeten assembleren. Iets in elkaar zetten dat
uit een paar vaste componenten zou bestaan. Zonder dat er ingewikkelde dingen
aan zouden zitten die moeten worden afgesteld. Iets maken waar ze trots op zouden
kunnen zijn. Iets dat ze zelf ook heel graag zouden willen hebben. Iets dat ze
nog wel eens tegen zouden kunnen komen waar ze met trots op zouden kunnen
wijzen en vertellen dat ze dat gemaakt hadden. En al banden plakkend en
kettingen smerend ontstond het idee voor een fiets.